Psycholog radzi: Zaparcia nawykowe u małych dzieci.

Zaparcia w okresie 2-3 lat są bardzo częstym zjawiskiem i mieszczą się w granicach normy rozwojowej. Pamiętać należy, że dziecko może być przestraszone faktem, że wydostaje się z niego coś tak mało apetycznego i ładnego. Może mieć również problem z oddaniem „kawałka siebie” bo tak właśnie może postrzegać własną kupkę. Ważna jest akceptacja, zapewnienie poczucia bezpieczeństwa i miłości.

Ważne jest, aby:

Znaleźć czas dla dziecka: wspólną zabawę, wyjście na spacer, rower, rozmowę. Mówić do dziecka nie używając elementów straszących np. „Jeśli nie zrobisz kupki, będzie cię bolał brzuszek”; lub karząco- obwiniających „Dlaczego znowu zatrzymujesz itp.”.

Przestać zwracać uwagę, komentować i tłumaczyć. Należy dziecko chwalić za każdą zrobioną kupkę. Dobrym pomysłem nawet za najmniejszą zrobioną kupkę są systemy żetonowe: np. ulubiona naklejka z postacią bajkową, nowa książeczka, kredki świecące itp. Słodyczami lepiej nie nagradzać dziecka, gdyż tylko pogłębiają problem zaparć.

Świetną i zabawną książką jest „Mała książka o kupie” .Czytając ją po raz pierwszy można szeroko się uśmiechnąć.

Narysować człowieka (razem z dzieckiem) i opowiedzieć dziecku skąd bierze się kupka, w jaki sposób powstaje i jak wydostaje się na zewnątrz (można użyć ciastoliny i lepić z dzieckiem coś co przypominać będzie kupę).

Pobawić się w dom, w przewijanie dzidziusia lalkami. Na rynku są dostępne lalki, które nie tylko siusiają (tanie również nie są, około 200 zł).

Dawać przykład własną osobą. Można zabrać dziecko ze sobą do toalety. Taki sposób jednak często budzi kontrowersje. Tato może tutaj zadziałać najlepiej jeżeli jest syn, mama jak jest córka (można przy okazji siedzenia na toalecie czytać dziecku wciągającą go książkę, odwracać uwagę zabawami np. ile w łazience mamy rzeczy czerwonych, gdzie leży ręcznik itp.)

Wskazane są ćwiczenia relaksacyjne, odprężające oraz masażyki dziecięce. Masaże ciała, po to by dziecko lepiej odbierało bodźce płynące z wnętrza organizmu – stosowanie różnych maści zapachowych, pasażerów. Opisy zabaw paluszkowych możemy znaleźć w książeczce pani Marty Bogdanowicz „Rymowanki Przytulanki” np.

„Tu płynie rzeczka – wzdłuż kręgosłupa z góry na dół rysujemy linię falistą
tędy przeszła pani na szpileczkach – szybko kroczymy czubkami palców wskazujących
Tu stąpały słonie – powoli kroczymy płasko ułożonymi dłońmi
I biegły konie. – szybko stukamy pięściami
Wtem przemknęła szczypaweczka, – poszczypujemy
zaświeciły dwa słoneczka – dłońmi zataczamy kółka
spadł drobniutki deszczyk – stukamy opuszkami palców
Czy przeszedł cię dreszczyk? – nagle gilgoczemy w kark”.

Zwracać uwagę również na sukcesy w innych dziedzinach, by nie koncentrować się jedynie na tej czystości.

Powtarzać np. „Chłopiec, który nauczył się jeździć na rowerze, może nauczyć się, czego tylko chce”. „Gdy tylko będziesz chciał załatwić się w ubikacji, możesz to zrobić”.

Podawać do jedzenia produkty, które zawierają dużo błonnika: produkty zbożowe, warzywa i owoce (zwiększają oen masę kałową oraz powodują skrócenie czasu pasażu jelitowego. Dzięki zdolności wiązania wody przez błonnik rozmiękcza on masy kałowe).

Proszę jednak pamiętać, że dziecko uczy się przez obserwacje. Zawsze na spacerze możemy wskazać na psią kupę i również opowiedzieć, że tak jak ludzie i zwierzątka robią kupkę.
Jeśli tematu będzie za dużo, spowoduje to efekt odwrotny od zamierzonego. Traktujmy ten stan jako codzienność, tym bardziej że to norma rozwojowa. Z propozycji, które przedstawiłam korzystać z umiarem.

Opracowanie: mgr Sylwia Warchoł- Plucińska, psycholog