Warto wiedzieć o mechanizmach, które mogą w konsekwencji uruchamiać określone zachowania u dzieci po rozwodzie rodziców. Rozumienie tego co się dzieje pozwoli na lepsze radzenie sobie z symptomami problemu.
Warto wiedzieć o mechanizmach, które mogą w konsekwencji uruchamiać określone zachowania u dzieci po rozwodzie rodziców. Rozumienie tego co się dzieje pozwoli na lepsze radzenie sobie z symptomami problemu. W porównaniu z dziećmi w wieku przedszkolnym, 7,8-latek może reagować różnymi zaburzeniami w rozwoju osobowości. Istnieje duże ryzyko negatywnego obrazu własnej osoby i zakłócenie poczucia własnej wartości, dziecko czuje się „gorsze” z powodu rozejścia się rodziców. Może czuć się odrzucone, samotne, co może prowadzić do zamykania się w sobie. Typowymi reakcjami na rozwód rodziców, które mogą się pojawić są też: obniżony nastrój, niepokój i rozdrażnienie. Te stany z kolei mogą prowadzić w konsekwencji do gorszych ocen w szkole i przekładać się na brak sukcesów szkolnych w ogóle. Istnieje ryzyko reagowania przez dziecko złością i agresją. U wielu dzieci pojawia się agresja a nawet postawa wrogości wobec rodzica, z którym dziecko zostaje (zwykle jest to matka, wiec ona jest odbiorcą tych zachowań) a jednocześnie poczucie winy z powodu tych zachowań, to jest rodzaj błędnego koła. Inaczej reagują dziewczynki i chłopcy. Dziewczynki (wobec ojca, który odszedł) mogą przyjmować postawę pozytywną, która może być przejawem głębokiej więzi z tatą albo idealizowania tego rodzica. Natomiast postawa negatywna może być konsekwencją identyfikacji z matką i wyraża się w niechęci a nawet czasem wrogości wobec ojca. Efektem takiej postawy może być nadmierne uzależnienie od matki a w przyszłości problem z nawiązywaniem kontaktów z mężczyznami. Jeśli chodzi o chłopców występuje niestety duże zagrożenie związane z brakiem wzorca do identyfikacji z mężczyzną. Ojciec jest tu modelem zachowań męskich i dlatego tak ważne jest, żeby syn miał z nim częsty pozytywny kontakt. Dziadek czy wujek też może stanowić taki wzór, ale rola ojca jest tu kluczowa. I stąd właśnie w tym wieku chłopcy (w przypadku braku kontaktu z ojcem albo kontaktu rzadkiego) tak bardzo lgną do mężczyzn w rodzinie, znajomych mamy albo ojców kolegów. Istnieje ryzyko zbyt silnej identyfikacji z matką a przez to identyfikacji z cechami kobiecymi a tym samym niepewność, nieumiejętność „jak być chłopcem”, potem mężczyzną, w tym największe zagrożenie. Naturalne w tym okresie rozwojowym są próby uwolnienia się spod wpływu matki które mogą polegać na buncie, postawie na „nie” wobec matki a nawet próbie obwinienia jej za odejście ojca.
Autor: Katarzyna Duńska
Psycholog z wieloletnim stażem w pracy wychowawczej, doradczej i szkoleniowej, praktyk NLP (Instytut M. Ericksona w Berlinie) , coach, doradca zawodowy, trener. Posiada 20-letnie doświadczenie we współpracy z placówkami oświatowymi: szkołami, poradniami, radami pedagogicznymi, nauczycielami.
Skomentuj